Home
Aan de buitenkant heb je het prima, een goeie vent, leuk gezin, een baan waar je goed in bent en waar je gewaardeerd wordt, je ziet er ook echt best oké uit. Maar jij voelt je niet oké, je voelt je zo niet op je plek er is zo weinig ruimte voor jou in je leven dat je je afvraagt wat er nu precies aan de hand is. Wat is er nou mis, want er mist iets en vraagt je af moet ik dan maar mijn relatie verbreken. Moeten we dan maar uit elkaar of ligt het aan mijn baan moet ik die maar opgeven, moet ik een hobby gaan zoeken ? Totaal andere dingen gaan doen… Maar ja je zou dan ook niet precies weten wat dan en hoe dan, tijd om de deur uit te gaan is er ook niet of nauwelijks. Heel de dag het gevoel hebben aan te staan, bezig zijn met en voor iedereen daar ben je nu echt wel klaar mee.
Net als jij je weekend rustig probeert op te starten met een bakkie en je kinderen lekker even aan het rommelen zijn, bedenkt manlief dat het nu wel een goed moment is om even te gaan sporten. Nou in zijn ogen is het altijd een goed moment, een dag niet gesport is een dag een chagrijnige man in huis dus laat je hem maar weer gaan. Eigenlijk zou jij ook wel weer eens willen gaan sporten, die app met oefeningen die je thuis kon doen zijn nooit echt van de grond gekomen. Terwijl hij er vrolijk vandoor gaat begin jij maar aan het huishouden en ondertussen speel je wat met de kinderen. Je kijkt altijd zo uit naar het weekend, maar eigenlijk is het ieder weekend weer het zelfde liedje. Je doet alles wat je door de weeks ook doet alleen heb je nu het gevoel dat je ze nu echt helemaal alleen moet doen, terwijl dat niet perse zou hoeven. Want als hij thuis is, is hij er wel maar ook weer niet. Af en toe hebben jullie het best wel eens gezellig samen, maar echt gelukkig voel je je al een tijdje niet meer. Net op het moment dat je dan na wat huishoudelijke klusjes eindelijk jezelf even de tijd gunt om te zitten, komt manlief thuis van zijn ´even´ sporten, “zo zit je lekker”!
Nou dan kan je hem toch wel schieten. Moet ik dan toch een andere relatie¬ ? Pff wat wil ik eigenlijk, waar word ik nou nog wel blij van?
Hoe kan het nou toch dat je iedere keer op je werk andere collega´s op tijd naar huis ziet gaan en jij nog ´even´ iets af moet maken. Het werken met kinderen heeft je de eerste jaren zoveel plezier opgeleverd maar inmiddels lijken de bijzaken eromheen wel hoofdzaak te zijn geworden. Tegenwoordig heb je al bij binnenkomst om 8.00 direct het gevoel achter de feiten aan te lopen, waar je voorheen gezellige met je collega´s een bakkie dronk is het nu klagen over de werkdruk of over het kopieerapparaat dat weer niet werkt. Vroeger beginnen zou het probleem alleen maar erger maken, dan heb je nog meer en langer dat stress gevoel op je werk en ’s ochtends thuis. Hmm moet je dan toch maar opzoek gaan naar een andere baan, want een gesprek hierover met je directeur heeft je ook al niets opgeleverd. Behalve dan dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe jij je dag en tijden indeelt, ah me hoela… het moet allemaal wel af.
Een vriendin belt en vraagt of je van het weekend mee gaat een drankje doen. Een sociaal leven, wat was dat ook al weer? Afspreken met vriendinnen gaat de laatste tijd erg lastig. Eigenlijk vind je ook dat je dan thuis moet zijn bij je gezin, gezellig met elkaar eten en lekker op de bank hangen voor de tv. Maar je voelt ook aan alles dat je hier heel hard aan toe bent. Net als je dan eindelijk besloten hebt om toch te gaan heb je 3 mopperende gezinsleden. Oké je brengt dan wel eerst de kinderen naar bed en belt je vriendin dat je iets later bent, zo heeft iedereen toch een ontspannen avond. Behalve jij want terwijl je de deur uitloopt vraagt je oudste hoe laat je thuis bent dan blijft ze wel wakker en je jongste is aan het huilen omdat hij je nu al zo mist. Nou bedankt he, hoor je manlief roepen vanaf de bank. Verdrietig stap je je auto in en rijdt snel door want je bent immers al veel later dan gepland. Terwijl je vriendin er geen probleem van maakt dat je later bent, kan jij het nare gevoel dat je het ook nooit meer ergens iets goed doet maar niet kwijt raken. Je bent er wel maar je bent er ook weer niet, echt ontspannen is er niet meer bij. Je duikt thuis verdrietig je bed in, is dit het nou?
Heb je eindelijk even tijd voor jezelf omdat iedereen de deur uit is, weet je gewoon niet wat je met die tijd wil gaan doen. Een boek gaan lezen, een film kijken is dat dan wat je in die ‘zeldzame’ vrije tijd wil gaan doen? Je hebt gewoon geen idee waar je nu blij van kan worden. Hoe kan het dan toch dat anderen het zo lekker voor elkaar lijken te hebben? Die verandering van baan of zelfs die scheiding, ze lijken het allemaal na een ‘dipje’ weer goed voor elkaar te hebben. Jij die alles stabiel lijkt te hebben maar je zo klote voelt. Hoe dan, wat dan, waar dan en met wie dan? Meer de deur uit, maar je zou niet weten wat je dan zou willen doen? Hoe kan je dan weer gaan genieten, gaan dansen of weer gaan sporten? Ga ik dan afspreken, een nieuwe hobby en voordat je er erg in hebt is die 1,5 uur om en kan je weer richting het schoolplein rijden. De volgende keer dat je weer eens ‘vrije’ tijd hebt dan pak je het heel anders aan. Je bent toch geen 16 meer, je loopt al richting de 40 maar weten wat je wil ho maar..
Je hebt het gevoel de hele dag aan te staan voor de hele wereld klaar te staan, behalve voor jezelf. Je merkt dat je jezelf al een tijdje aan het voorbij lopen bent. Je bent moe na je werk, je gaat vroeger naar bed dan voorheen, maar echt goed slapen zit er niet in. Het kraakt aan alle kanten, je moppert continue op je partner, het is soms zelfs zo erg dat je gaat zoeken wat hij nu weer heeft ‘fout’ gedaan zodat je er wat van kan zeggen. Je beseft dondersgoed dat dit niet leuk is voor je omgeving, maar je kan niet anders meer. De vrolijke onbezonnen versie van jou ben je ergens kwijt geraakt. Je doet ook niet meer je best om er mooi uit te zien, niet voor je man maar ook niet voor je omgeving. De kleding die je draagt moeten vooral lekker zitten, zodat ze je ongemakkelijke gevoel verbloemen en je toch een gemakkelijk zittend gevoel geven. Niet alleen manlief maar ook een vriendin zeiden laatst al dat je zo aan het zeuren bent de laatste tijd, maar zelf zie je dit niet zo. Je doet juist heel erg je best om naar de buitenwereld leuk over te komen ook al voel jij je al maanden somber. Je herkent eigenlijk jezelf niet meer zo. Het is niet leuk om dit van ze te horen, maar misschien hebben ze wel gelijk. Het is niet wie jij bent, maar de dingen voelen wel heel zwaar tegenwoordig.
Eigenlijk weet en voel je aan alles dat het zo niet verder kan gaan. Je moppert nu al meer dan dat je gezellig doet tegen je gezin. Als je niets verandert en zo door blijft lopen, is er straks geen gezin meer om naar terug te keren. Je man vindt al dat je alleen nog maar aan het zeuren bent en dus als jij niet zelf weg gaat is de kans groot dat hij er misschien wel vandoor gaat. En die baan gaat ook niet uit zichzelf veranderen. Je kan wel weglopen en een andere baan gaan zoeken, maar je neemt jezelf mee. Als je er niets aan zou doen dan is de kans groot dat je straks echt niets positiefs meer ziet in het leven. Wil je dat je kinderen je later herinneren als een boze mopperende moeder die eigenlijk geen échte tijd en aandacht voor ze had, dan moet je vooral zo door gaan.
Nee natuurlijk wil je dit geen dag, eigenlijk geen minuut langer meer en als je diep in je hart kijkt wil je je man ook helemaal niet kwijt. Dus laten we een bel afspraak maken om samen snel te kijken hoe we Jou weer in beeld kunnen krijgen zodat je weer gaat stralen. Zodat je met energie en vanuit oprechte liefde voor jezelf en daarnaast voor je gezin en je werk kan zijn.
Call to action
Wil je ontdekken of we een click hebben stuur dan me dan een mail of gebruik het contact-formulier.
Wil je je huidige patronen doorbreken zodat je weer kunt stralen en vrijer door het leven gaan? Neem dan vrijblijvend contact met me op om te kijken of ik wat voor je kan betekenen. Stuur een e-mail of een gebruik het contact-formulier.